Η κρίση χρέους που βιώνει η Ελλάδα είναι αποτέλεσμα μιας διαδικασίας συσσώρευσης χρεών, που έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις και απειλεί τη βιωσιμότητα της ίδιας της χώρας.
Η μεγαλύτερη ευθύνη του κ. Παπανδρέου έγκειται στο ότι αναγνώρισε επίσημα το σύνολο του ελληνικού χρέους, αν και το μεγαλύτερο μέρους αυτού είναι πλασματικό- ανύπαρκτο. Αυτό αποδεικνύεται με λίγα λόγια από το γεγονός ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους μας το οφείλουμε, ως κράτος σε γαλλογερμανικές τράπεζες, οι οποίες μας δάνειζαν για χρόνια ολόκληρα, όχι για ανάπτυξη κτλ, αλλά για να αγοράζουμε τα γαλλογερμανικά προϊόντα. Σε παγκόσμιο οικονομικό επίπεδο οι τράπεζες δημιούργησαν πολύ περισσότερο εικονικό πλούτο απ’ όσο θα έπρεπε μέσω του δανεισμού. Στη συνέχεια με διάφορα τεχνάσματα, επικίνδυνα και περίπλοκα χρηματοοικονομικά προϊόντα όπως τιτλοποιήσεις δανείων, ενυπόθηκα δάνεια, συμμετοχές σε εταιρείες επενδύσεων που προσπαθούσαν να μετατρέψουν το πλασματικό – πέτσινο χρήμα σε αξία και πάλι απ’ την αρχή, το σύστημα βγήκε εκτός ελέγχου.
Η συμμετοχή της χώρας μας σ’ αυτή την τραγική κατάσταση δεν είναι τόσο τρομακτική, όσο μας την παρουσιάζουν.
Στην Ελλάδα το χρέος ανά πολίτη είναι μικρότερο απ’ ότι στην Ιταλία και πολύ μικρότερο από αυτό στην Ιαπωνία. Γιατί λοιπόν εμείς είμαστε ο «αδύναμος κρίκος»; Απλά γιατί ως χώρα δεν παράγουμε τίποτα. Ο βασικότερος λόγος της οικονομικής κρίσης είναι η παραγωγή. Εάν σε μία οικονομία καταστραφεί η παραγωγή, πολύ απλά καταστρέφεται και η οικονομία. Χωρίς παραγωγή, δεν υπάρχει οικονομία.
Σήμερα σε μία Ελλάδα που η παραγωγή καταστρέφεται και όχι απλά μειώνεται, είναι παράλογο να μιλάμε για οικονομία. Είναι παράλογο να μιλάμε για ευδαιμονία, για κοινωνική ειρήνη και για όλα τα παρελκόμενά της.
Συνεπώς είμαστε αναγκασμένοι να δανειστούμε ξανά (μέσω των πακέτων στήριξης) για να αποπληρώσουμε τα προηγούμενα χρέη και όχι για να αναπτύξουμε και να στηρίξομε την παραγωγή, η οποία είναι η μόνη διέξοδος από κάθε οικονομική κρίση. Η τρόικα είναι στην Ελλάδα για να διασφαλίσει τα λεφτά των τραπεζών, όχι για να μας σώσει. Απόδειξη η συνεχής εφαρμογή μέτρων λιτότητας που αυξάνουν την ύφεση και διογκώνουν το αδιέξοδο με μεγαλύτερα θύματα τις λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές της χώρας, σαν το νομό μας.
Ο επαγγελματίας, ο βιοτέχνης, ο αγρότης και γενικά το παραγωγικό δυναμικό της χώρας είναι δέσμιο ενός τραπεζικού συστήματος συγκέντρωσης χρημάτων που στηρίζεται και στη δημιουργία ενός κλίματος πανικού στον επενδυτικό κόσμο με αποτέλεσμα να έχει ατονήσει κάθε προσπάθεια ανάπτυξής, γεγονός που αποτελεί την αιτία αδυναμίας της Ελλάδας να κάνει τα απαραίτητα βήματα προόδου.
Είναι βασική ανάγκη λοιπόν να δούμε μπροστά και μέσω της παραγωγής να δώσουμε πραγματική δύναμη στην οικονομία της χώρας, διαφορετικά θα γυρίζουμε συνεχώς γύρω από τη δίνη των χρεών.
*Ο Κώστας Γκαβογιάννης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Συμμαχίας
