Στις 25 Ιανουαρίου κάποιοι είπαν ότι θα τελείωνε η μεταπολίτευση. Για πρώτη φορά η Αριστερά αναλάμβανε να κυβερνήσει τη χώρα με ένα “νεαρό” πολιτικό να αναλαμβάνει την πρωθυπουργία. Οι Έλληνες πλέον αποστρέφονταν κάθε τι παλιό και κατόπιν έξι κουραστικών ετών ύφεσης (σημ.: στο τέλος του 2014 η Ελλάδα είχε περάσει οριακά στην ανάπτυξη όμως οι πολίτες δεν το είχαν αισθανθεί ακόμα), αναζητούσαν το νέο, την ελπίδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας έφερναν την ελπίδα (θυμηθείτε το “Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ”). Για αυτό ο απελθών Πρωθυπουργός και το κόμμα του απολάμβαναν τόσο μεγάλης δημοφιλίας ή έστω ανοχής από τους πολίτες. Μέχρι που ήρθε η πραγματικότητα για να διαψεύσει την “ελπίδα”.
Ο κ. Τσίπρας είχε -κατά δήλωσή του- ψευδαισθήσεις. Ίσως. Εγώ όμως ακόμα αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να μην είχε αντιληφθεί αυτό που σχολίαζε ο μέσος Έλληνας στο καφενείο. Ότι τη δύναμη την έχουν οι “απέναντι” και όχι εμείς, άρα αυτό που υποσχόταν ήταν εξωπραγματικό; Και κατ’ επέκτασιν αναρωτιέμαι μήπως συνειδητά πλάνησε τον ελληνικό λαό. Γιατί είναι αδιανόητο να μην γνώριζε ότι η χώρα όντας μέλος της Ε.Ε. είχε αναλάβει υποχρεώσεις. Πώς είναι δυνατόν να μην ήξερε ότι η έξοδος από το ευρώ θα ήταν καταστροφή για εμάς και θα μας έφταναν λίγο πριν το τέλος αναγκάζοντάς μας να υποχωρήσουμε. Όλοι οι υπόλοιποι το καταλαβαίναμε. Αυτός δεν το καταλάβαινε; Πιστεύω, λοιπόν ότι έλεγε απλά ψέματα. Όμως το έκανε με τρόπο πολύ χειρότερο από ό,τι πολιτικοί στο παρελθόν. Γιατί εκμεταλλεύτηκε τον πόνο των Ελλήνων με τρόπο που προκαλεί θλίψη. Θα μάθει όμως στις 20 του μηνός ότι η ασίγαστη πολιτική βουλιμία πάντα εκδικείται.
Μικροπολιτικός υπολογισμός; Προσωπική ιδιοτέλεια; Δίψα για την εξουσία; Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον ισχύουν όλα αυτά. Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι πολιτικές συμπεριφορές είχαν ως αποτέλεσμα μεγάλες συνέπειες για την Ελλάδα και τους πολίτες της. Από την θέση της αντιπολίτευσης μέχρι και πριν από λίγες μέρες ως κυβέρνηση, παρακολουθήσαμε το θέατρο του παραλόγου. Υποσχεσιολογία μαζί με έναν πολιτικό κουτσαβακισμό που αγνοούσαν την περίπλοκη πραγματικότητα των αδυσώπητων νόμων της πολιτικής και της οικονομίας. Και να η δραματική κατάληξη: Νέα βάρη με επιπλέον μέτρα για το λαό.
Αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα, καθώς προκειμένου να λύσουν τα εσωτερικά τους, στήνουν κάλπες για δημοψηφίσματα ανούσια και για εκλογές, ξοδεύοντας χρήματα και υπονομεύοντας την ανάγκη για σταθερότητα. Στο μεταξύ έχει κάνει και την στροφή από την πολιτική μαγκιά στην αποδοχή όλων των όρων και προϋποθέσεων που έθεσε η τρόικα φορτώνοντάς μας με ένα ακόμη μνημόνιο, φέρνοντας στη μνήμη μας την αριστοτελική «ετερογονία των σκοπών», έννοια τόσο προσφιλή στον αείμνηστο Ηλία Ηλιού, όταν ήθελε να ψέξει τον «αδέξιο φορέα της ιστορικής στιγμής». Αυτό το κόμμα δηλαδή, που για άλλον σκοπό ξεκινάει και στο εντελώς αντίθετο καταλήγει…
Σωτήρης Κουλοκτσής
Ιατρός Καρδιολόγος
Υποψήφιος Βουλευτής
Ν.Δ. Καρδίτσας
